‘Ik ben een guerrilla, ik huil nooit’
(Story about the upcoming in elections in Turkey and my experiences in a valley in Southeast Turkey just before I was expelled by the Turkish authorities. Published on 7 October 2015 in Dutch weekly Groene Amsterdammer.)
‘Je had hier gisteren moeten zijn!’ De PKK-strijder zegt het met een grote lach op zijn gezicht. ‘Achttien soldaten hebben we vermoord!’ Hij verandert van toon als hij mijn verbaasde gezichtsuitdrukking ziet. ‘Het is niet grappig, klopt’, bevestigt hij. ‘Maar wat moet ik dan? Huilen? Ik ben een guerrilla, ik huil nooit.’
Echt niet? ‘Oké’, geeft hij toe, ‘ik huil wel eens, bijvoorbeeld als ik een kameraad zie sterven. Maar je weet toch wat huilen met je doet? Huilen lucht op, huilen verlicht spanning. Terwijl ik als guerrilla de spanning juist vast moet houden, want die heb ik nodig voor de strijd.’
We zijn in een vallei in het uiterste zuidoosten van Turkije. Sores is eind twintig en sloot zich tien jaar geleden aan bij de Koerdische verzetsbeweging. Hij praat hard, vertelt vol bravoure over zijn leven als strijder, maakt geintjes. Tussendoor overlegt hij fluisterend met zijn strijdmakkers in de bergen, de walkie-talkie tegen zijn oor gedrukt. Daar echoën de mortier- en raketinslagen van de oorlog tussen het Turkse leger en de PKK. De PKK’ers maken zich echter niet veel zorgen. ‘We zijn veilig’, zegt er eentje. ‘Het vuur van de tanks bereikt onze schuilplaatsen in grotten en onder de rotsen meestal toch niet.’